Juan de Valdés Leal
thumb|250px|''Ofiara Izaaka'' (1657-59) thumb|250px|''In ictu oculi'' (1672) thumb|250px|''Finis gloriae mundi'' (1672) Juan de Valdés Leal, właśc. Juan de Nisa (ur. 4 maja 1622 w Sewilli, zm. 15 października 1690 tamże) – hiszpański malarz i rytownik okresu baroku reprezentujący szkołę sewilską, rywalizujący z Murillem.Był synem portugalskiego złotnika Fernanda de Nisa. Nazwisko przejął od matki Andaluzyjki. Uczył się u Antonia del Castilla. Działał głównie w Sewilli, Kordobie i Madrycie. W 1647 poślubił malarką Isabellę de Carasquilla. Obok Murilla i Pedra de Camprobina był współzałożycielem Akademii Rysunku i Malarstwa w Sewilli w 1660.
Tworzył obrazy o tematyce religijnej, alegorycznej i batalistycznej. Realizował wiele zamówień dla kościołów i klasztorów Sewilli i Kordoby. Zajmował się też rzeźbą i złotnictwem. Jego dzieła odznaczają się ciepłym kolorytem, dramatycznym napięciem, silnymi kontrastami światłocieniowymi oraz upodobaniem do makabrycznych motywów. Odwoływał się do dzieł Caravaggia, stosując jeszcze dramatyczniejsze efekty świetlne i bardziej niestabilne układy kompozycyjne. W przeciwieństwie do Murilla, który precyzyjnie odtwarzał postacie i detale, stosował technikę mniej staranną: ledwie naszkicowane kształty i urywane pociągnięcia pędzla. Malował też dzieła typu vanitas – poświęcone medytacji nad śmiercią i marnością życia doczesnego (dwa malowidła o tematyce wanitatywnej dla sewilskiego Szpitala Miłosierdzia). Był autorem polichromii wielkiego ołtarza Pedra Roldana w kościele przy Szpitalu Miłosierdzia w Sewilli. Sworzył kilka cykli malarskich: ''Historia św. Klary'' (1653-54) dla konwentu klarysek w Carmona, ''Życie św. Ignacego'', założyciela zakonu jezuitów (1674-76), ''Życie św. Hieronima'' (1657) oraz ''Historia proroka Eliasza'' dla kościoła karmelitanów w Kordowie (1654-58).
Nie pozostawił żadnych uczniów, ale jego dzieci: Lucas, Juan, Maria i Laura de Valdés również zajmowały się malarstwem. Źródło: Wikipedia